Terug naar het overzicht

Dichtbij en ver weg

20 augustus 2019 /
Aart Mak

Ik vraag me wel vaker af hoe dat nu werkt met dichtbij en ver weg. Een mens heeft niet het vermogen alles te bevatten. Dus kiest hij, bewust en meestal onbewust, waar zijn aandacht naar uit gaat.

Het moderne nieuws, inclusief de sociale media, doorbreekt dat voortdurend. Anderen bepalen waar je aandacht naar uit gaat, als je niet op je hoede bent. Aan de televisie zit een knop zeiden we vroeger. Nu moet je dat ook zeggen van je mobiele telefoon. Hoevelen op straat turen al lopend niet op hun scherm? Ik ook soms.

Wat is dus dichtbij en ver weg in je beleving? Denk aan wat er op de Middellandse Zee gebeurt. Mensen verdrinken op hun vlucht. En hier, aan onze stranden met badgasten, verdrinken ook mensen. Waarom raakt dat van duizenden kilometers ver ons minder? Omdat het zo ver weg is? Omdat er nauwelijks beelden van zijn? Omdat we hier niet kunnen of willen bevatten wat daar al jaren gaande is? Ik denk er over na en heb geen antwoord.

Kan een mens de hele wereld aan? Wil ik alles weten en dat ook nog eens een plek in mijn gevoelsleven geven?

Dat is trouwens ook het probleem bij de klimaatverandering. Wij kunnen ons daar nog steeds te weinig bij voorstellen. Het is te groot en daarmee te ver weg. Griezelig eigenlijk. Wat brengt ons dan in beweging? Waarschijnlijk een ramp en dan nog één dichtbij.

Over dichtbij en ver weg gesproken. Mijn vader, gestorven in 2003 en ook predikant, zei vaak dat een dominee er juist moest zijn voor mensen die nooit om aandacht vragen. De meesten die niet verlegen en mondig genoeg zijn om aandacht te vragen, vinden hun weg wel. Het gaat om de mensen op de achterste bank of degenen die nooit in een kerkbank zitten. Die opmerking heeft mij mede gevormd. Misschien houd ik daarom wel zo van radio. Want veel luisteraars vroegen niet om aandacht en lieten zich niet zien. Ja, ik houd nog steeds van radio, al was ik na 22 jaar moe, opgebrand en had ik voor mijn gevoel gedaan wat ik moest doen. Dat en de immense veranderingen in het medialandschap zorgden voor mijn punt achter het radio-verhaal.

Maar wat ik zag en zie zijn nog steeds mensen ver weg die eigenlijk ook wel eens dichtbij willen zijn, de verlegen, twijfelende of geïsoleerd levende mensen. En dat besef ik, meer dan u weet. Want ik ben ook zo iemand. Het is een deel van mij, die verlegen, vaak niet wetende, naar zin en betekenis zoekende mens.

Rare maar ware moraal bij dit verhaal? Het is goed dichtbij je zelf te blijven en weg te lopen bij wat er uit de verte van je wordt gevonden.

Vraag: Bedoelen we met het woord God ook het verlangen dat het gewoon bestaat dat er iemand is die weet en zich alles heugt, die alles overziet en tegelijk intens betrokken is bij iedere mens? (naar Jeremia 23:23)

 

 

 

 

Tags - aandacht - dichtbij - dominee - oordelen - radio - ver weg

Deel deze column:

Andere gerelateerde columns: