Denk niet dat ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen.

Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard.

Mattheüs 10: 34

In een lang hoofdstuk 10 in het evangelie van Mattheüs krijgen de eerste generaties christenen de woorden krijgen die passen bij hun situatie. Terwijl de wereld om heen in brand staat en niemand zijn leven zeker is, horen of lezen zij wat hun ogen zien. Wie veilig leek, moet vluchten. Mensen laten elkaar in de steek. Vredige situaties veranderen in heftige gevechten om te overleven.

Geen vrede dus maar het zwaard.

Of dan deze uitspraak geldt voor alle tijden?

Je mag het niet hopen!

Om alle misverstand te voorkomen: in dit zelfde evangelie, hoofdstuk 26, staat dit:

“Nu greep een van Jezus’ metgezellen naar zijn zwaard. Hij trok het, haalde uit en sloeg de dienaar van de hogepriester een oor af. Daarop zei Jezus tegen hem: ‘Steek je zwaard terug op zijn plaats. Want wie naar het zwaard grijpt, zal door het zwaard omkomen.”

Het zwaard moet als een metafoor worden gezien. Het staat voor het vermogen om te oordelen. In de eerste plaats over jezelf. Wat zijn je beweegredenen? Wat wil je nu echt? In een crisis gebeurt dat ook. Je leert eindelijk jezelf kennen. Dan blijkt wat waar is en wat leugenachtig. Dan ook wordt duidelijk wie vriend is en wie vijand.

In de taal herinneren nog allerlei woorden aan het vroegere veelvuldige gebruik van het  zwaard (denk aan de ridders, bij wie het gebruik overigens aan een strikte erecode was gebonden):

• de kling: het blad van het zwaard (iemand over de kling jagen)
• de snede: de scherpe kant van het zwaard (een snedige opmerking)
• de angel: het niet zichtbare gedeelte onderaan de kling dat voor verankering zorgt (de angel eruit halen)
• de greep: dat waar de hand past (in de greep van de angst)