Met Dorien en Adrie ben ik bezig het laatste Radiomagazine samen te stellen. We ontvingen al kopij en hebben zelf deze keer een aantal mensen geïnterviewd of gevraagd te schrijven. Allemaal voor het goede doel: als we dan stoppen met middengolf en met het Radiomagazine, laten we het dan stijlvol doen. Zondag 30 september is dus de laatste zondag dat Bloemendaal via de middengolf uitzendt en ook de laatste keer dat de programma’s van 9 uur ’s morgens tot 9 uur ’s avonds netjes achter elkaar te beluisteren zijn. Vanaf 6 oktober, de zondag daarop, gaat de zender door, maar dan alleen nog digitaal. De kerkdienst van 10 uur blijft rechtstreeks te beluisteren. De andere programma’s kunt u opzoeken op de website of app en op uw eigen tijd beluisteren. Daar komt bij dat zondag 30 september ook de laatste zondag is dat Kerk Zonder Grenzen en daarmee ook ik via de zender Radio Bloemendaal te horen zal zijn. KZG gaat ook verder, met allerlei ander werk en een eigen website, dat is zo maar het is wel wat natuurlijk. Het einde van een tijdperk is bijna daar.

Als wel vaker in mijn leven val ik op zulke momenten terug op de oude Prediker met zijn bijna ritmische poëzie over de tijden die komen en die gaan.Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel. Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven, een tijd om te planten en een tijd om te rooien. Er is een tijd om te doden en een tijd om te helen, een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen. (te vinden in het begin van Prediker hoofdstuk 3)Het is dus zo. Wat komt, gaat ook weer een keer. Mooie plannen, geweldig projecten, ze houden het soms langer dan je denkt, maar evengoed is het ook weer een keer over. En dan lijkt het even of er niets anders is. Een tijd om te rouwen en te missen breekt aan. Wat ooit met zorg werd geplant, ligt er nu als een gerooid veld bij. Dat is pijnlijk, je kunt er boos van worden, je kunt je afwenden en gaan mokken, je kunt op allerlei manieren reageren. Maar de wijsheid van Prediker is dan dat dit nu eenmaal zo gaat en dat, als dat zo gaat, dat niet het laatste is.

Als ik mijn oude vriend goed versta, heeft hij zeker over de als eb en vloed wisselende tijden, maar veel meer nog over jou als mens en wat er met jou gebeurt. Als een Zen-leraar wil hij je leren om je niet te hechten. Geluk staat niet gelijk aan God. En zelfs de liefde, het grootste godsgeschenk, kan in haar tegendeel omslaan. Maar de mens is erop gebouwd om dat te kunnen hanteren. Als het leven zo in elkaar zit en wij, God weet waarom, bestemd zijn hier ons leven te leiden, zullen wij ook in staat zijn ermee om te gaan. Wie verliezen lijdt, heeft pijn maar leert ook iets wezenlijks. Wie noodgedwongen van koers moet veranderen, ziet eerst geen toekomst meer, maar die toekomst komt wel weer, tegen de tijd dat jij weer gaat zien, durven zien, anders zien misschien. Ik ervaar deze tekst over de tijden die komen en gaan, ook als een wijs en vurig pleidooi om weg te lopen bij het idee dat iets voor eens en voor altijd kan zijn. Het is mooi dat het leven fijn is en geniet er vooral van als het zich aandient, maar het kan ook anders gaan. Laat je ook van de wijs brengen. Klamp je niet vast aan zekerheden, ook geen godsdienstige. Probeer niet te behouden wat je ook kunt verliezen. Als je de wereld wilt winnen, loop je kans je ziel te verliezen. En je ziel is degene die jij bent, de innerlijke reiziger, die soms de gevaren opzoekt en niet bang is alles op het spel te zetten. De wereld winnen is alsof je je ziel verkoopt aan de duivel.

Dit is dus een pleidooi om er doorheen te kijken. Zo noem ik het ook vaak. Geloof zou, als ik het goed versta, wel eens de kunst kunnen zijn om er doorheen te kijken, te relativeren en te leven met onzekerheden. Genieten maar niet hechten. Afscheid nemen en bereid zijn weer op reis te gaan. Niet alleen het leven vol vreugde te omarmen maar ook het verdriet in zijn volle omvang te durven ondergaan. Het is mogelijk, op een diep zielsniveau, dat zich, na een tijd van grote leegte, een nieuwe vervulling van je verlangen aandient. Dat kan met mensen, met kansen, met situaties, met alles te maken hebben. Wij veranderen zelf namelijk ook in de loop van ons leven. Wat we eerst niet zagen, zien we nu wel. Wat we eerst dachten dat typisch bij God en geloof hoorde, blijkt bij nader inzien juist een tranquilizer te zijn. Nogmaals: geloof is de kunst te leren leven met de ingebouwde onzekerheid van dit bestaan. We gaan eind september afscheid nemen. Dat is niet niks. Na zovele jaren. Maar dit hoort, zoals ik het zie, bij het leven in Gods geest, die ook komt en weer gaat. We zullen zien welke andere tijden zich gaan aandienen.