Andere wereld

Ik heb het zo nu en dan. Van die momenten. Dat praat je met een of twee jongere mensen. Generatie dertigers, leeftijd mijn eigen kinderen, nog net. Of nog jonger, twintigers, leeftijd van mijn bonuskind. Ook nog net. En in één keer kijken die jonge gasten mij glazig aan. Ik heb blijkbaar iets gezegd dat nergens op slaat, althans in hun beleving. Ja, dat zeg ik nu wel, maar ik ben er knap verlegen mee, op zulke momenten. Alsof je in twee werelden leeft, ik in de mijne en zij in die van hen. Vroeger dacht ik dat ouder worden vooral te merken was wanneer jongere mensen je met mijnheer aan gingen spreken. Ik was er stiekem trots op dat ik dat vrij lang wist uit te stellen. Maar ook ik ontkwam er niet aan. Het is nu al heel lang niet meer anders. Dag mijnheer, wat is er van uw dienst? Maar dat andere, dat ik in de ogen van mensen van 25, 30 jaar oud lees dat ik blijkbaar uit een andere wereld kom, dat had ik nooit kunnen bevroeden. En ook niet hoe dat erin hakt bij mij.

Sommig ouderen zijn niet wijs

En ik had er zo’n hekel aan vroeger. Dan was er weer zo’n schoonvader – ja, ik heb er meerdere gehad – die mij toevoegde dat ik nog te jong was om in te zien wat hij net betoogd had. Of dat ik later nog wel als een blaadje aan de boom zou omdraaien en van mening veranderen. Ik was 17 toen de jaren zeventig begonnen. Achteraf gezien moeten er in die jaren veel oudere mensen hebben rond gelopen die zich in die woelige tijd op kruiend ijs voelden lopen. Ze hielden zich krampachtig vast aan wat ze zeker wisten, hun principes, politieke opvattingen of geloof. En ik was één van die eigenwijze snotneuzen die het beter wisten. Dachten we, dacht ik. Van al die in mijn ogen oude mensen vond ik mijn oma trouwens veruit de leukste. Omdat ze zo lekker eigenwijs was en tegelijk toch goed kon luisteren. We hebben vaak gelachen. Om onszelf. Vertelde zij hoe ze weer eens iets had uitgeflapt. En hoe ze daar onmiddellijk spijt van kreeg. Dat soort dingen. Sommige oudere mensen zijn niet wijs. Wat een opluchting!

De tachtig al gepasseerd

Maar dat het zo hard gaat, de tijd, de jaren van mijn leeftijd. Oud worden is inderdaad soms schrikken. Ik word niet begrepen. Net zo goed als ik zelf soms iets niet snap. Niet meer doorgaan tot diep in de nacht. Niet meer voetballen. Hoewel. Zag ik Sjaak Swart bij Eva Jinek. Blakend. Hoe oud is die voormalige rechtsbuiten van Ajax ook alweer? Geboren in 1938, reken maar uit. Is al de 80 gepasseerd. Zie je wel hoe ik er mee bezig ben, denk ik. Wil ik wel oud worden? Ja, zeg ik tegen iedereen die ik tegenkom. Maar van binnen fluistert er iemand heel hard ‘nee’ in mij. Goed voor jezelf zorgen, zei Sjakie Swart nog. Vooruit dan maar…