Een tijd geleden mocht ik in Amsterdam West bij club Radion optreden op een spoken-word avond op uitnodiging van Wordbites en Poetry Pusher. Steeds vaker word ik als stadsdominee uitgenodigd om tussen schrijvers, dichters en rappers ook iets te zeggen en teksten voor te dragen. Bijzonder dus. Alleen voelt het voor mij steeds een beetje als vals spelen, omdat ergens mijn teksten en gedachten niet echt van mezelf zijn, maar nogal eens ergens uit de bijbel komen… Gelukkig ben ik tot nu toe het vooral zelf die daar last van heeft.

In elk geval. Ik raakte in de pauze aan de praat met iemand. Je kent het wel. Maar als vanzelf gaat het bij mij als dominee nogal eens over iemands eigen kerkelijke of niet-kerkelijke achtergrond. Zo ook nu, en toen ik er naar vroeg, vertelde de ander dat hij als Jehova was opgegroeid. Dat fascineerde mij wel, maar maakte me ook een beetje bang, omdat ik net teveel verhalen ken van Jehova’s die er niet voor terugdeinzen om hun eigen familieverbanden omwille van hun geloof te verbreken. Dus ik vroeg hem hoe de relatie met zijn ouders nu was, en hij vertelde dat hij op zijn 16e is weggelopen en daarmee ook uit de gemeenschap is gestoten. Zo verloor hij sindsdien ook het contact met zijn ouders.

Ik werd er stil van. En een (heilige?) woede kwam in me op over hoe het in godsnaam mogelijk is dat geloof toch steeds weer tússen mensen in wordt gezet, in plaats van dat het ze juist verenigt. Daar voel ik me als dominee dan toch wel ergens verantwoordelijk voor. Volgens mij is er maar één werkelijk belangrijke vraag: Welk goddelijk verhaal kan ons als mensen allemaal bij elkaar brengen, niemand uitgezonderd en dwars door en over de grenzen van onze menselijke wij-zij groepjes, inclusief die van de kerk heen?