Heeft u een wachtwoord? Of laat ik het anders zeggen: hoeveel wachtwoorden heeft u? Ook het viercijferige getal waarmee u een boodschap pint bij de winkel is een wachtwoord. En doet u aan betalen via internet? Dan weet u helemaal wat wachtwoorden zijn. Het is allemaal voor de veiligheid, zodat niemand digitaal bij u naar binnen kan kijken of aan uw geld kan komen. Maar ingewikkeld is het wel. Om al die wachtwoorden te onthouden. Er doen allerlei tips en trucs de ronde om je wachtwoorden te onthouden. Want willen wachtwoorden veilig zijn, dan moeten ze ingewikkeld zijn en niet – hoe simpel – gevormd worden door de naam van uw hond en haar geboortejaar. Ik zal u verdere details besparen, ook van al die mensen die nog steeds het standaard wachtwoord op hun mobiele telefoon (0-0-0-0) niet veranderd hebben of  als wachtwoord op hun computer het originele 1-2-3-4-5-6-7 hebben ingetoetst. Nee, ik verklap u in deze binnenkamer niet mijn wachtwoorden. Ik kijk wel uit. Maar ik wil wel even met u filosoferen over het verschijnsel wachtwoord. In veel jongensboeken lees je hoe ze in geheimzinnige codes met elkaar communiceren. Dat heb ik ook ooit gedaan. En als je ergens naar toe ging en ontvangen wilde worden, moest je eerst het wachtwoord zeggen. Het maakte de wereld geheimzinnig. Niet alles was bestemd voor iedereen. Achter de codetaal en wachtwoorden ging een geheime wereld verborgen waar jij met een aantal uitverkorenen aan deel mocht hebben.

Ik bedenk dat het geloof ook zo heeft gefunctioneerd. Als de dominee vroeger met zo’n ouderwetse stentorstem stem ‘Onze hulp en verwachting is in den Heere’ sprak, was dat ook een wachtwoord en werd jij, uitverkoren kerkganger, gevoerd naar die wonderlijke woorden van het gebed en naar het lezen van een bijbelgedeelte waar opnieuw een wachtwoord aan voorafging, namelijk het gebed om verlichting met den Heilige Geest. In een goede preek dwaalde je dan denkbeeldig door half verlichte kamers waar blijkbaar allerlei schatten opgestapeld lagen, te veel en te mooi om in één mensenleven te bevatten. En als er een kind gedoopt werd, leek het helemaal wel of er een Sesam-Open-U plaatsvond, bij het uitspreken van de doopnamen en de naam van de drie-enige god. Dit kind, zo hoorde ik, was ineens niet meer van de ouders, maar van God zelf. En ik herinner mij nog de huivering die mij soms beving als gesproken werd van de sleutels van het hemelrijk.

Zo anders zijn die digitale wachtwoorden nou ook weer niet. Ook in de liefde is sprake van wachtwoorden. Dat kunnen koosnamen zijn, maar ook een blik van diepe verstandhouding. Het kan in de liefde ook een gewoon woord zijn dat hardop wordt uitgesproken; niemand kijkt er van op behalve de geliefde even verderop, die weet wat er schuilgaat achter dat ene woord. Sommigen leggen briefjes onder het hoofdkussen van de ander. Met een enkel woord wordt alles gezegd, alleen bestemd voor die ene. Wachtwoorden. Erover nadenkend, gaat het door mij heen hoe het noemen van de naam het oudste en nog steeds het mooiste wachtwoord is. Bij echte ontmoetingen speelt de naam die genoemd wordt, op verschillende toonhoogten en gezichtsuitdrukkingen, altijd een rol.  Jij wordt bij je naam genoemd. Als dat gebeurt, gaat er – als was het een wachtwoord - een wereld open. Het spijt me daarom dat ik wel vaak maar niet altijd binnen twee seconden uw naam weet. Ergens in een rij, na afloop van een kerkdienst. Ik weet namelijk dat uw naam de sleutel is tot wie u bent. Uw naam is uw echte onvervreemdbare wachtwoord tot wie u echt bent.