Zusters en broeders

Zo open ik eigenlijk elke preek in de kerk. Maar wat voor familie is dat dan? En wanneer ben je lid van de familie? Wanneer hoor je er bij? We kennen toch het spreekwoord Je familie heb je niet voor het uitkiezen. Familie is zogezegd dus al voor je uitgekozen. Alle andere relaties in je leven mag je zelf kiezen, maar je familie heb je nu eenmaal gekregen. Voor de meesten is dat steun voor het leven, voor anderen is het een gemis. Sommigen kost het een leven lang om zich met hun familie te verzoenen. In een familie gebeuren de mooiste en de lelijkste dingen.

Mensenfamilie

Nou geloof ik niet in een soort kerk-familie, maar in een nog veel grotere familie, die even mooi en even lelijk kan zijn als de kleine. Zeg maar: de mensenfamilie. Ik heb dat niet zelf bedacht, de generaties voor ons hebben dit idee in de bijbel tot op vandaag doorgegeven. Het is het beeld dat we allemaal kinderen van eenzelfde vader zijn. Maar haak niet te snel af. Ik geloof ook dat dit betekent wat we moeten doen om als mensheid bij elkaar te horen. Dat we, naast de eindeloze lijst van onze verschillen, ergens toch allemaal gelijkwaardig en verbonden zijn. En wat betekent het dan dat het eerste bijbelverhaal na dat van de schepping, meteen ook al weer gaat over de broedermoord van Kaïn op zijn broer Abel?

Wat voor familie willen we zijn?

Binnen de kerken gaat het volgens mij te vaak over de vraag of je wel in God de Vader gelooft. Bij de gedachte dat we allemaal ‘kind van God’ zijn, zou het accent wel eens kunnen liggen op onze verwantschap als broers en zussen. Laten we het dan hebben over wat voor familie we samen willen zijn. Omdat dit betekent dat het geluk van één mens ook ergens het geluk van ons allemaal is, en dat het leed van een ander, ook ergens het leed van ons allemaal is. Of je nu vrouw of man bent of iets daar tussenin, arm of rijk, vluchteling of douanier, atheïst, christen of moslim, en ook als je hebt besloten te geloven in een vliegend spaghettimonster. Van je familie moet je ’t hebben.